Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό στους Αγίους Τόπους – Μια εμπειρία που αξίζει να ζήσει κάθε Χριστιανός
Πώς μπορεί άραγε τόση, αντικειμενικά, ασχήμια τοπίου, τόση ερημιά, να φαντάζει παράδεισος; Τόση ζέστη και τέτοια αποπνικτική ατμόσφαιρα να σε δροσίζει και τόσο κρύο να σου ζεσταίνει την καρδιά; Πώς είναι δυνατό στη θέα των όπλων η δίκη σου ψυχή, αντί να φοβάται να χαρίζει γαλήνη; Πώς γίνεται εκεί, στον τόπο του μίσους, να πλημμυρίζεις από αγάπη; Πώς συμβαίνει να λαχανιάζεις από τον πρώτο μέχρι το δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας σου και εκεί να ανεβαίνεις το Σαραντάριο Όρος και τα πεντακόσια σκαλιά του σαν να έχεις φτερά στα πόδια;
Αυτά είναι μερικά από τα θαυμαστά που διαπιστώνεις κάθε λεπτό στην περιήγησή σου στους Άγιους Τόπους. Τα κλάματα και η συγκίνηση μπροστά στα προσκυνήματα είναι κοινός τόπος αναφοράς για όλες τις φυλές και τα χρώματα. Και η αίσθηση ότι όλοι είναι παιδιά του ίδιου Θεού και ο πόνος και η χαρά δεν κάνουν διακρίσεις είναι η διαπίστωση που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο φεύγοντας! Για λίγο, μόνο για λίγο…
Γιατί κάτι πιο δυνατό και πάνω από σένα σε «τραβάει» να ξαναπατήσεις αυτά τα χώματα σύντομα. Μόνο με μία φράση μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα που έχεις όταν αποχαιρετάς αυτό τον τόπο: ότι εγκαταλείπεις το σπίτι σου. Τo σπίτι της ψυχής σου!
Το δικό μας οδοιπορικό στην ιστορική πόλη της εποχής του Χριστού ξεκινά από την Μονή του Αγίου Γεωργίου, η οποία βρίσκεται στην περιοχή της Λύδδας. Στο μοναστήρι αυτό προσκυνήσαμε τον τάφο του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται κάτω από την Αγία Τράπεζα του ναού.
Την επόμενη ημέρα ξεκινήσαμε το προσκύνημά μας με την Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου , μια πνευματική όαση στην καρδιά της ερήμου της Ιουδαίας. Οι γυναίκες προσκυνητές παραμένουν έξω από την Μονή καθώς υπάρχει άβατο, με αποτέλεσμα να μπαίνουν μόνο οι άνδρες και να προσκυνούν το άφθαρτο Άγιο Λείψανο του Αγίου Σάββα. Με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση συνεχίσαμε για το μοναστήρι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδας εκεί όπου συνάντησε τον Κύριο , στο Φρέαρ του Ιακώβ. Στο ναό φυλάσσεται το σκήνωμα του Αγίου ιερομάρτυρος Φιλουμένου, καθώς και το ποτήριον με το ευωδιαστό αίμα του Αγίου το οποίο και προσκυνήσαμε. Μια ευχάριστη έκπληξη που μας περίμενε μετά το κέρασμα ήταν η συνάντησή μας με τον Ηγούμενο της Μονής π. Ιουστίνο, μαρτυρώντας μας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει από τους αλλόθρησκους και τα θαύματα που έχουν συμβεί στο μοναστήρι. Φεύγουμε από εκεί και πηγαίνουμε στην Ορεινή στην Ι.Μ του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, ιερό προσκύνημα όπου συναντήθηκε η Ελισάβετ με την Υπεραγία Θεοτόκο, όταν εκείνη ήλθε από τη Ναζαρέτ να της αναγγείλει τον Ευαγγελισμό. Φύλακας της Μόνης ο συμπατριώτης μας π.Χαρίτων. Τελειώνουμε το προσκύνημά μας με την επίσκεψη μας στην Άγια πόλη της Βηθλεέμ στην Βασιλική της γεννήσεως. Το Ιερό Σπήλαιο της Γεννήσεως όπου διαδραματίστηκε το Μέγα Μυστήριο αποτελεί προσκυνηματικό πόλο έλξης για όλους τους χριστιανούς. Στο σημείο που γεννήθηκε το Θείο Βρέφος υπάρχει ένα μεγάλο αστέρι από ασήμι και μάρμαρο στο δάπεδο. Στο Ναό υπάρχουν επίσης τα οστεοφυλάκια των νηπίων που έσφαξε ο Ηρώδης.
Ξεκινήσαμε την επόμενη ημέρα με την συμμετοχή μας στην Θεία Λειτουργία στην Ι.Μ των Ποιμένων λίγα μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο μας. Η τιμή ήταν μεγάλη για εμάς διότι ο ηγούμενος της μονής π. Ιγνάτιος και ο π. Χαράλαμπος τέλεσαν την Θεία Ακολουθία. Εδώ οι ταπεινοί βοσκοί ευαγγελίστηκαν την Γέννηση του Σωτήρος Χριστού. Ιδιαίτερη σημασία έχει να αναφέρουμε τις επισκέψεις που μας έκανε ο π. Ιγνάτιος και ο π. Σάββας στο ξενοδοχείο μας και τις συζητήσεις που είχαμε μαζί τους για διάφορα θέματα που μας απασχολούν. Μετέπειτα επισκεφθήκαμε την Ι.Μ Αββά Θεοδοσίου Κοινοβιάρχου στην οποία ηγούμενος είναι ο π. Ιερόθεος, ένας ταπεινός, καταδεκτικός και φιλόξενος γέροντας. Η Μονή Λαζάρου Μάρθας και Μαρίας που βρεθήκαμε στην συνέχεια φυλάσσει τον τίμιο Λίθο που κάθισε ο Χριστός μετά την συνάντηση με την Μάρθα αναμένοντας την Μαρία. Κατόπιν η ανάβασή μας στο Σαραντάριο Όρος με τα τελεφερίκ μας προκάλεσε συγκίνηση και δέος μαζί καθώς εκεί ο Ιησούς νήστευε και προσευχόταν για σαράντα ημέρες και σαράντα νύχτες. Συνεχίσαμε την πορεία μας στην Ι.Μ Προφήτου Ελισαίου και στην συκομορέα του Ζακχαίου , το δέντρο που ανέβηκε ο μικρόσωμος τελώνης για να δει το Χριστό, παράδειγμα ανθρώπου που μετανοεί και αναγεννιέται με τη δύναμη του Κυρίου. Τέλος κατευθυνθήκαμε στην Ι.Μ Αγίου Γερασίμου Ιορδανίτη όπου η Παναγία μας θήλασε για πρώτη φορά τον Ιησού Χριστό. Μια σπάνια αγιογραφία της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας δεσπόζει κάτω από τον Ιερό Ναό.
Τα νερά του Ιορδάνη κυλούσαν ήσυχα την επόμενη μέρα, αλλά εκεί ο ήλιος χτυπούσε πιο δυνατά. Ακολούθησε η τέλεση του Μεγάλου Αγιασμού από τον ιερέα μας π. Χαράλαμπο και όλοι παρακολουθούσαν συγκινημένοι. Όλοι μέσα στο νερό ψάλαμε πανηγυρικά τρεις φορές “το ἐν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε”. Στην συνέχεια μεταβήκαμε με μικρά λεωφορεία στο Όρος Θαβώρ στην Ι.Μ Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Το όρος Θαβώρ, έγινε σαν τόπος μάρτυρας της αποκάλυψης της θείας δόξας σε υλικό σώμα. Δεν μεταμορφώθηκε ο Κύριος, αλλά στην κυριολεξία άνοιξε τα μάτια των μαθητών να δουν, όσο χωρούσε η αντιληπτικότητά τους, την θεία φύση σε φυσικό σώμα. Παραστάτες αυτής της μεταμόρφωσης, ο προφήτης Ηλίας και ο προφήτης Μωϋσής, με πλήθος συμβόλων. Το επόμενο προσκύνημά μας ήταν στην περιοχή της Ναζαρέτ στην Ι.Μ Κανά της Γαλιλαίας , τόπος όπου έγινε και το πρώτο θαύμα από τον Χριστό. Συνεχίσαμε για την Καπερναούμ όπου κοντά στην θάλασσα βρίσκεται η Ελληνορθόδοξη Ιερά Μονή των Αγίων Αποστόλων στον τόπο όπου οι Απόστολοι έβγαλαν τα δίχτυα γεμάτα ψάρια. Αυτό που έκανε εντύπωση σε όλους τους προσκυνητές ήταν η μεγάλη αγιογραφία της Δευτέρας Παρουσίας.
Μπαίνουμε στην παλιά Πόλη. Φτάνοντας στην Αγία Αυλή αντικρίζουμε στ΄ αριστερά την κολόνα που σφραγίζει με τη μεγάλη ρωγμή την επιλογή των Ελληνορθοδόξων για το Άγιο Φως. Όταν οι Αρμένιοι επιχείρησαν να κλέψουν το Άγιο Φως από τον Πανάγιο Τάφο το 1540 και κλείδωσαν τις εξωτερικές πόρτες, το Άγιο Φως βγήκε από την κολόνα «ως εκ θαύματος» και δόθηκε στους αποκλεισμένους από τους Αρμενίους Έλληνες χριστιανούς ορθοδόξους. Περνώντας την Αγία Πόρτα προσκυνούμε την Αποκαθήλωση, τον φρικτό Γολγοθά, τον Ναό της Αναστάσεως , τον Πανάγιο Τάφο και όλα τα παρεκκλήσια που υπάρχουν στο Ναό, των Κλαπών, του Ακανθίνου Στεφάνου, του εκατοντάρχου Λογγίνου, του Μη μου άπτου και το σημείο εύρεσης του Σταυρού. Η καρδιά μας κτυπά δυνατά. Κάποιοι συγκινούνται. Κάποιοι αισθάνονται αμαρτωλοί. Τελικά, μέσα σ’ αυτόν τον Ναό νομίζουμε πως είναι ο τόπος των δακρύων, της μετάνοιας και πάνω απ’ όλα της ελπίδας. Θυμάμαι τα λόγια του Σεφέρη όταν επισκέφθηκε τον Πανάγιο Τάφο: «…κάποτε ντρέπομαι που είμαι τόσο αμαθής και συναισθηματικά απροετοίμαστος μέσα σ’ αυτό το βιβλικό τοπίο… Προσπαθώ να το συλλαβίσω το αφάνταστο μέγεθος τούτης της εκκλησίας. Προσπαθώ να κάνω την αφαίρεση που χρειάζεται για να καταλάβω πως ενώ βρίσκομαι κάτω από το θόλο ενός ναού, πρέπει να φανταστώ συνάμα πως σκεπή δεν υπάρχει και πως εδώ είναι ο τόπος της Αποκαθήλωσης, εκεί ο Πανάγιος Τάφος και ο Γολγοθάς…». Βγαίνοντας από το Ναό παίρνουμε την Οδό του Μαρτυρίου (τη γνωστή via Dolorosa, που σημαίνει οδός θλίψης). Λίγο πιο μακριά βρίσκουμε το Πραιτώριο, προσκυνούμε το σπίτι που γεννήθηκε η Παναγία και φτάνουμε στην Ι.Μ. Αγίου Νικοδήμου ή της φακής σ’αυτό το χώρο έγινε η περίφημη νυκτερινή συζήτηση του Χριστού με το Νικόδημο τα Φαρισσαίο, ο οποίος ήταν μυστικός μαθητής του Κυρίου, για την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου. Μια υπέροχη έκπληξη που είχαμε εκείνο το πρωινό ήταν η συνάντησή μας με τον Πατριάρχη Θεόφιλο Γ΄. Μας υποδέχεται με στοργή, αγάπη και πατρικότητα και με υπομονή μας μιλάει για τους Αγίους Τόπους, σαν να τα βλέπει, σαν να τα ζει μπροστά του. Πράγματι, είναι ο φύλακας-άγγελος της Ιερουσαλήμ που πασχίζει και προσπαθεί να κρατηθούν τα πανάγια προσκυνήματα. Είναι ο σύγχρονος εκατόνταρχος (αφού εκατό περίπου είναι όλοι οι αγιοταφίτες κληρικοί όλων των βαθμίδων) που πασχίζουν να κρατήσουν τα προσκυνήματα, με όπλα την προσευχή, τη νηστεία, την προσωπική εργασία και την αγάπη τους στο Χριστό και στην Πατρίδα μας. Αφήνουμε την Παλιά Ιερουσαλήμ και κατευθυνόμαστε στον Τάφο της Παναγίας. Μπαίνοντας στο Ναό και κατεβαίνοντας τα σκαλιά συναντούμε τον τάφο του Ιωσήφ και των γονέων της Παναγίας. Μπροστά εμφανίζεται ο Τάφος της μητέρας του Κυρίου, δάκρυα και πάλι εμφανίζονται στα μάτια των προσκυνητών. Η ημέρα μας έκλεισε με την κατανυκτική αγρυπνία που συλλειτούργησε ο π. Χαράλαμπος με τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντίνης κ. Αρίσταρχο και με πολλούς άλλους ιερείς.
Η τελευταία μας μέρα ξεκίνησε με την επίσκεψή μας στο Όρος των Ελαιών, στο καθολικό μοναστήρι της Μαρίας της Μαγδαληνής , στο Ναό των Εθνών , στο μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού , στην Ι.Μ Αναλήψεως όπου προσκυνήσαμε την Πέτρα που πάτησε ο Κύριος μας για να αναληφθεί στον ουρανό. Ακόμα προσκυνήσαμε την Ι.Μ του Αγίου Ονούφριου που η μοναχή του Ναού μας μίλησε για τα θαυμαστά γεγονότα που συμβαίνουν στην Μονή.
Ένα συγκινητικό ταξίδι τελειώνει κι επιστρέφουμε στην πατρίδα μας. Η Αγία Πόλη είναι κάτι ξεχωριστό. Κανένας δε θέλει να φύγει από αυτή. Είναι το μόνο μέρος που λυπάσαι όταν φεύγεις, έστω κι αν γυρνάς στο σπίτι σου.
