Ο μακαριστός ιερεύς Νικόλαος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα στις 4 Μαρτίου του 1945. Οι γονείς του- Χαρίλαος από την Κερασούντα του Πόντου και Αλεξάνδρα από την Τραπεζούντα – ήλθαν το 1922 κατατρεγμένοι από τον Οθωμανικό ζυγό και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, Προσφυγικά Πατρών…… Μεγάλωσε σε πολύτεκνη οικογένεια ανάμεσα σε τέσσερις αδελφές και ήταν ο μοναδικός υιός. Φοίτησε στο 15ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών και ακολούθως στο Αρέθειο Σχολείο Πατρών. Στη συνέχεια έλαβε πτυχίο από το Ανώτερο Εκκλησιαστικό Φροντιστήριο Πατρών το 1968. Το 1996 έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γνώριζε και ομιλούσε την Ποντιακή διάλεκτο. Από μικρός είχε δείξει την κλίση του και την αγάπη του γα την Ιεροσύνη μεγαλώνοντας και ζώντας σε μια ευσεβή οικογένεια. Καθοδηγήθηκε πνευματικά από το μακαριστό γέροντά του π. Κωνσταντίνο Αλεξίου, πρώτο εφημέριο της Αγίας Φωτεινής Πατρών. Είχε ζήλο Θεού σε τέτοιο βαθμό ώστε αντί-όπως τα συνηθισμένα παιδιά-να παίζει τα παιδικά παιχνίδια, εκείνος προτιμούσε να “λειτουργεί” στο σπίτι του και να περνά τον ελεύθερο χρόνο του υπηρετώντας ως παιδί του ιερού στο Ναό της Αγίας Φωτεινής. Αργότερα υπηρέτησε ως ιεροψάλτης τόσο στο Ναό της Αγίας Φωτεινής όσο και στο αριστερό αναλόγιο του Αγίου Νεκταρίου Πατρών. Παράλληλα προσέφερε αμισθί τις υπηρεσίες του στα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών αρχιερατεύοντος τότε του μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών κ. Κωνσταντίνου Πλατύ.
Νυμφεύτηκε την Ιωάννα Λιβάνη το έτος 1972 και απέκτησαν τρία τέκνα, το Χαράλαμπο ο οποίος σήμερα είναι κληρικός της Ι.Μ. Πατρών, τον Αλέξανδρο ο οποίος είναι θεολόγος και ιεροψάλτης και την Αναστασία η οποία είναι εκπαιδευτικός.
Χειροτονήθηκε διάκονος στις 5 Νοεμβρίου του 1972 στο Ναό της Αγίας Σοφίας Πατρών από τον τότε μητροπολίτη Πατρών κ. Κωνσταντίνο Πλατύ και υπηρέτησε εκεί ως διάκονος. Πρεσβύτερος έγινε στις 23 Ιουνίου του 1975 (εορτή του Αγίου Πνεύματος) στο Ναό της Αγίας Τριάδος Πατρών από το μακαριστό μητροπολίτη Πατρών κ. Νικόδημο Βαληνδρά και τοποθετήθηκε την 1η Ιουλίου του 1975 ως πρώτος εφημέριος του ιερού Ναού Προφήτου Ηλιού Ανθουπόλεως Πατρών. Στις 13 Οκτωβρίου του 1977 τοποθετήθηκε εφημέριος του Ιερού Ναού της Αγίας Σοφίας Πατρών.
Την 1η Σεπτεμβρίου του 1981 τοποθετήθηκε εφημέριος στον Ιερό Ναό Αγίας Φωτεινής Πατρών όπου υπηρέτησε ευόρκως μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του, στις 28 Ιανουαρίου του 2013. Χειροθετήθηκε πνευματικός το 1993 απ’ τον μακαριστό μητροπολίτη Πατρών κ. Νικόδημο και έλαβε το οφίκιο του Πρωτοπρεσβύτερου το 2010 από το νυν μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο. Διετέλεσε μέλος του Συλλόγου Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διακονίας του διακρίθηκε για την ειλικρίνειά του, την ανδρεία του, την απλότητα της καρδιάς του, την καλοσύνη του και την πηγαία και γεμάτη χαρά προσέγγισή του προς το συνάνθρωπο. Αποτελούσε πηγή χαράς για όποιον τον πλησίαζε. Είναι αλησμόνητες οι προσκυνηματικές εκδρομές για όλους τους ενορίτες που συμμετείχαν σ’ αυτές. Γαλούχησε και ανέθρεψε πνευματικά εκατοντάδες παιδιά στα οποία δίδαξε το λόγο του Θεού με απλό και γνήσιο ορθόδοξο ήθος. Δίδασκε όχι με το λόγο αλλά κυρίως με το παράδειγμά του και γι’ αυτό επηρέασε καταλυτικά αρκετούς σημερινούς κληρικούς της μητροπόλεως ώστε να ακολουθήσουν και αυτοί το δρόμο της Ιεροσύνης. Συνετέλεσε αποφασιστικά στον ευπρεπισμό και την ανακαίνιση του Ιερού Ναού της Αγίας Φωτεινής Πατρών αλλά και στην πνευματική οικοδομή της ενορίας με το κήρυγμά του. Κορωνίδα των έργων του είναι το περίφημο ξυλόγλυπτο τέμπλο που σήμερα κοσμεί τον ιερό Αυτό Ναό. Επί σειρά ετών υπηρέτησε ως πρόεδρος του φιλοπτώχου ταμείου της ενορίας και συνετέλεσε αποφασιστικά στην ανακούφιση των δοκιμαζόμενων ενοριτών. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1994 ανέλαβε Πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, θέση που κατείχε μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του. Ήταν εξομολόγος και στο πετραχήλι του αναπαύτηκαν εκατοντάδες ψυχές. Η αγαπώσα καρδία του τον οδήγησε στη Σερβία για να συμπαρασταθεί στο πλευρό του πατρός Ερμολάου Μασσαρά στο δοκιμαζόμενο λαό της Σερβίας.
Η προσωπικότητά του και το έργο του σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή για την τοπική μας εκκλησία και κοινωνία!